Jednym w ważniejszych epizodów Bitwy Warszawskiej 1920 roku był atak I Batalionu 28. Pułku Strzelców Kaniowskich dowodzonych przez porucznika Stefana Pogonowskiego na pozycje sowieckie pod Wólką Radzymińską.
W nocy z 14 na 15 sierpnia. armia sowiecka planowała zablokować i zniszczyć komunikację wojsk polskich na prawym brzegu Wisły. Oddziały polskie, które wyruszyły z miejsca koncentracji w legionowskich koszarach i chwilowo stacjonowały w okolicach Aleksandrowa, na rozkaz dowództwa brawurowo zaatakowały wojska sowieckie. Natarciem w stronę Wólki Radzymińskiej batalion Strzelców Kaniowskich związał walką przeważające siły wroga i zapobiegł planom wojsk sowieckich. Oddział por. Pogonowskiego zajął rejon Wólki Radzymińskiej. Było to pierwsze w tej fazie wojny, zdecydowane zwycięstwo oddziałów polskich. Zdaniem generała Lucjana Żeligowskiego, atak por. Pogonowskiego był punktem zwrotnym Bitwy Warszawskiej, a co za tym idzie – całej wojny polsko-bolszewickiej.
To ważne zwycięstwo zostało okupione żołnierską śmiercią dowódcy batalionu por. Stefana Pogonowskiego, dowódcy 6. kompanii Benedykta Pęczkowskiego oraz 18 żołnierzy poległych rankiem 15 sierpnia 1920 r. W uznaniu bohaterstwa na polu walki, obaj dowódcy zostali awansowani pośmiertnie do stopnia kapitana.
W 1924 roku, w pobliskich Zamostkach Wólczyńskich, prezydent II RP Stanisław Wojciechowski dokonał odsłonięcia obelisku upamiętniającego żołnierzy 28. Pułku Strzelców Kaniowskich poległych tu w sierpniu 1920 r. (patrz punkt 27).